Snittur

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Vefannall: hugarflugur og uturdurar

24.8.02

Svo lengi lærir sem lifir

Ég er komin aftur í skóla. Dagskóli fjölbrautarskólans í Ármúla varð fyrir valinu.

Stór hluti nemenda gengur með farsíma í hönd utan kennslustofa. Það er verið að líta eftir smáskilaboðum eða senda þau, taka af skelfinn og setja hann á aftur og svo er reynt að tala í símann á meðan haldið er fyrir hitt eyrað svo eitthvað heyrist. Þetta vakti með mér minningar um hvað gert var sér til dundurs á fyrstu menntaskólaárum mínum. Farsímarnir minntu mig á hvernig við stelpurnar gengum alltaf um með "gloss" í annarri hendinni til að halda því volgu svo það smyrðist betur. Íslenskukennarinn minn mundi grípa fram í fyrir mér og biðja mig um að þýða orðið "gloss". Þetta var slangur okkur yfir varagljáa.

Gljáinn var í nettu, ílöngu glerglasi, lítið sverara en vindlingur. Það var með áskrúfuðu loki. Þar undir var "roll-on", þýðist ávelta, sbr. áveita. Gljáinn fékkst með ýmsum bragðtegundum. Ég var hrifnust af appelsínubragði. Það þurfti ekki að hafa miklar áhyggjur af því hvort öðrum líkaði bragðið af gláa manns. Maður sleikti hann snarlega af sjálfur. Fljótlega þurfti að bæta við nýju lagi, helst svo þykku að einna helst mátti gera sér í hugarlund að varirnar væru að bráðna af.

Það er merkilegt hvernig útlínur og áferð vara eru breytingum undirorpin, sérstaklega þar sem ekki hefur orðið nein líffræðileg breyting í aldanna rás. Það er skammt síðan tíðkaðist að teikna útlínur varanna utan við þær og mála fylla svo upp í með ljósari varalit en blýanturinn var í. Tilgangurinn var að láta varirnar virðast þykkari og framstæðari. Það er orðið nokkuð langt gengið ef hversdagskonan þarf að tileinka sér sjónhverfingar myndbyggingar og formfræði til að setja upp andlitið.

Í fyrsta dönskutímanum áttum við að skrifa stuttan pistil um eigin líkama. Bekkjarfélagi minn spurði: "Hvað eru varir á dönsku?" Mig langaði að spyrja á móti: "Hefurðu aldrei notað "læbestift"?" Kennarinn notaði tækifærið og teiknaði Óla prik á töfluna og ritaði svo við hina ýmsu líkamshluta. Þegar svo búið var að draga örvar þar á milli rifjaðist upp fyrir mér að eitthvað þessu líkt var gert þegar okkur voru kennd þessi sömu dönsku orð í ellefu ára bekk. Það eru þrír áratugir síðan. Það hafa ekki orðið neina stökkbreytingar síðan, hvorki á mannslíkamanum né dönsku.

Ritað hefur Ólöf I. Davíðsdóttir 22:45
. . .

. . .